Loners

Άκουσα πρώτη φορά τη λέξη loner (και όχι lonely) σε μια συνέντευξη της Selma Blair η οποία διαγνώστηκε με Πολλαπλή Σκλήρυνση πριν από μερικά χρόνια. Το θαυμάζω πολύ αυτό το κορίτσι, αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας. Η μετάφραση του Loner στα ελληνικά είναι μοναχικός. Και η μοναχικότητα είναι τελείως διαφορετική από τη μοναξιά.

Αν κάνετε ένα google search στη λέξη loner, θα σας βγάλει εκτός από την ερμηνεία της λέξης, τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις των χρηστών της μηχανής αναζήτησης. Η πρώτη ερώτηση λοιπόν ήταν, αν το μοναχικός είναι κακή λέξη και η δεύτερη αν το να είσαι μοναχικός είναι κακό πράγμα. Από αυτό και μόνο, αντιλαμβανόμαστε όλοι, οτι ο όρος μοναχικός είναι συνδεδεμένος με κάτι αρνητικό. Κάτι μη επιθυμητό. Είναι κάτι σαν αναπηρία δηλαδή. Μια διαφορετικού τύπου αναπηρία. Συναισθηματικού τύπου. Είναι όμως αυτό κακό;

Η αναπηρία έχει μια μοναχικότητα. Είσαι μόνος σου μέσα σε αυτό. Πολλές φορές ίσως να μην είναι από επιλογή. Η αδυναμία των υποδομών, της κοινωνικής αγωγής και (αν)ωριμότητας σε οδηγούν σε μοναχικά μονοπάτια που δεν έχεις απαραίτητα επιλέξει. Μια παραλία που δεν μπορείς να πας, μια συναυλία, ένα θέατρο, ένα σινεμά, ένα εστιατόριο, ένα καφέ, ένας περίπατος σε ένα δάσος. Ατελείωτη λίστα.

Υπάρχουν όμως και φορές, που είναι μια ξεκάθαρη, συνειδητή επιλογή. Εκείνες τις φορές, η μοναχικότητα είναι εποικοδομητική, χρήσιμη και αν μου επιτρέπετε, λυτρωτική. Είναι φορές που γίνεται το ζητούμενο.

Υπήρξα πάντα μοναχική. Από επιλογή. Ενώ ήμουν και παραμένω πολύ κοινωνική, θα πιάσω εύκολα κουβέντα με αγνώστους – αν και μετά την εμφανή αναπηρία μου υπάρχει μια τάση για το αντίθετο – ήμουν πολύ του έξω, της εκδρομής, της συναναστροφής, των πάρτυ. Περνούσα όμως και περιόδους που αποζητούσα τη μοναχικότητα. Πήγαινα μόνη σινεμά, για καφέ, για φαγητό. Μου άρεσε η απομόνωση. Μπορούσα να μείνω κλεισμένη στο σπίτι μου όλο το Σαββατοκύριακο. Δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο και να μιλήσω σε κανένα. Η μοναχικότητα με έτρεφε. Λειτουργούσε ως θεραπεία αναδόμησης. Για διαφορετικούς λόγους τότε, όταν ακόμη ήμουν απολύτως υγιής και για διαφορετικούς λόγους τώρα.

Θυμάμαι σαν τώρα οτι ήμουν μόνη όταν πήγα στο νοσοκομείο την πρώτη φορά αναζητώντας να μάθω τους λόγους που έσερνα το πόδι μου. Από επιλογή και όχι γιατί δεν βρέθηκε κανείς να έρθει μαζί μου. Ήμουν μόνη την ώρα που ο γιατρός μου ανακοίνωσε την απομυελινωτική εγκεφαλοπάθεια. Επίσης από επιλογή. Πέρασα πολλές ώρες μόνη μου στο δωμάτιο του νοσοκομείου με την αντλία της έγχυσης κορτιζόνης για πέντε συνεχόμενες ημέρες. Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε, φίλοι, συγγενείς, γιατροί, νοσηλευτές. Όλοι δήλωναν παρόντες κι έτοιμοι να βοηθήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του. Εγώ όμως, είχα καταλάβει καλά οτι ξεκινούσα ένα ταξίδι για έναν.

Δεν θέλεις κανέναν μαζί σου μέσα σε αυτό. Γύρω σου, πλάι σου, ίσως. Μέσα όμως, κανέναν. Οι άνθρωποι που δεν το ζουν, τρομάζουν. Λυπούνται. Αγωνιούν. Νιώθουν σύγχυση. Θυμό. Φόβο. Και εμείς τα βλέπουμε. Όλα. Αναπτύσσεις μια έκτη αίσθηση με την αναπηρία. Κάτι σου παίρνει, κάτι σου δίνει. Σου δίνει την δυνατότητα να βλέπεις και να διακρίνεις πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν. Όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δεν τους έχει χρειαστεί.

Χτίζοντας λοιπόν επάνω στην φράση του Γιούνγκ για την μοναξιά, οτι δηλαδή προέρχεται από την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε τα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά, δηλώνω ξεκάθαρα οτι είμαι κι εγώ Loner. Αδυνατώ να εξηγήσω όλα αυτά που σκέφτομαι και μου συμβαίνουν. Το δοκίμασα. Προσπάθησα πολλές φορές στην αρχή. Μετά, σταμάτησα να προσπαθώ. Επέλεξα την μέθοδο της «απόσυρσης». Στις φάσεις που όλο αυτό αρχίζει και μου γίνεται πολύ, επιλέγω να αποσύρομαι και να γίνομαι loner. Είναι λυτρωτικό, ήσυχο. Έχει μια ηρεμία.

Η μοναχικότητα όπως και η αναπηρία, δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστες. Και σίγουρα η μοναχικότητα είναι επιλογή ενώ η αναπηρία δεν είναι. Σου επιβάλλεται. Σίγουρα έχουν τις «σκοτεινές» τους πλευρές. Όμως, σου δίνουν την ευκαιρία να γνωριστείς καλύτερα με τον εαυτό σου. Να μετρήσεις τις δυνάμεις σου. Να εκτιμήσεις τα ταλέντα σου. Να εκτιμήσεις τους άλλους. Να κάνεις ωραίες ειλικρινείς κουβέντες με τον εαυτό σου. Να παραδεχτείς σε εσένα αυτά που δεν μπορείς να παραδεχτείς παραέξω. Θα έρθει κι αυτό. Με τη σειρά του. Να αφουγκραστείς και να πάρεις χρόνο να αφομοιώσεις τις αλλαγές, τις γνώμες των άλλων. Να τις δεις με ψυχραιμία, χωρίς εντάσεις, χωρίς ενθουσιασμό. Να εμβαθύνεις και να εστιάσεις σε πράγματα που δεν είχες δει οτι υπάρχουν.

Η μοναχικότητα δεν είναι οδυνηρή. Είναι δείγμα ανεξαρτησίας. Και η ανεξαρτησία είναι πολύ σημαντική για όλους εμάς που βιώνουμε κάποια αναπηρία, μικρή ή μεγαλύτερη. Ξεκινήστε να σας κάνετε λίγο παρέα. Από επιλογή και όχι από ανάγκη. Θα αλλάξει το μέσα σας. Η χειρότερη αναπηρία είναι η συναισθηματική.

Photo by Gabriela Palai from Pexels