Εναλλακτικές θεραπείες: Μέλισσες

«Τα χρόνια αυτοάνοσα νοσήματα είναι σα να πολεμάς σε έναν ανταρτοπόλεμο. Πολλές φορές, είσαι αναγκασμένος να πυροβολείς στα τυφλά και να εύχεσαι να πετύχεις τους κακούς και μόνο».

Αυτή την κουβέντα μου την είχε πει ένας γιατρός στην Ελβετία, σε μια κλινική που ειδικεύεται στην Πολλαπλή Σκλήρυνση. Αυτό που εννοούσε, ήταν οτι η άγνοια που έχει η ιατρική στο να εντοπίσει τους λόγους που προκαλούν την Πολλαπλή Σκλήρυνση, πολλές φορές, οδηγεί σε λύσεις που μπορεί τελικά να προκαλέσουν μεγαλύτερη βλάβη απ’ οτι ίαση.

Πώς να αποφασίσεις ποια είναι η κατάλληλη αγωγή σε μια νόσο που ορίζεται ως δακτυλικό αποτύπωμα, ως προς την μοναδικότητα της συμπωματολογίας της και της έντασής της σε κάθε διαφορετικό ασθενή; Ειδικά όταν δεν υπάρχει κανένα φάρμακο που να είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματικό. Στην σκλήρυνση λείπει ακόμη το κομμάτι του παζλ που θα φανερώσει τη σχέση μεταξύ αίτιου και αιτιατού, συνεπώς, πεδίο δόξης λαμπρόν για όποιον έχει κάτι καλό να προτείνει. Πολλώ μάλλον, αν αυτό που θα σου προτείνουν δεν έχει και πιθανότητες να σε «στείλει», όπως πολλά από τα φάρμακα που συνταγογραφούνται για την σκλήρυνση σήμερα.

Καθώς τα αυτοάνοσα έχουν έντονο ψυχολογικό υπόβαθρο, αρκετά πριν νοσήσω η ίδια, έλεγα πως είναι απολύτως θεμιτό, ο κάθε άνθρωπος που ασθενεί, να πράττει όπως ο ίδιος νιώθει καλά και οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να το βουλώνουμε. Αν για κάποιον η ίαση ή έστω το να νιώθει ο ίδιος καλύτερα, κρύβεται στο μαγικό ματζούνι του μάγου της φυλής των Ινδιάνων, εγώ είμαι μαζί του. Να ξεκαθαρίσω οτι δεν έχω την ίδια άποψη για ασθένειες για τις οποίες υπάρχει πρωτόκολλο... ξεκάθαρο.‘

Οταν λοιπόν έφτασε και η σειρά μου, μου σέρβιραν το ωραίο μου αυτοάνοσο κι έμεινα να το κοιτάζω με απορία και απόγνωση κανένα εξάμηνο, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς θα κάνω με ένα νόσημα χωρίς θεραπεία, άρχισα να δοκιμάζω ό,τι άκουγα και μου πρότειναν. Εννοείται πως έχω δοκιμάσει και φαρμακευτικές αγωγές. Ενέσιμες, ενδοφλέβιες, σε χάπι, σε σκόνη, you name it, που λένε και στο χωριό μου. Νομίζω πως με εξαίρεση την Μελπομένη που λέει το φλιτζάνι και την Λεμονιά που λέει τα χαρτιά, τα υπόλοιπα τα έχω δοκιμάσει. Αυτές τις δυο τις έχω αφήσει για αργότερα. Σε περίπτωση που ζορίσει κι άλλο η κατάσταση. Μην παραμυθιάζεστε από επίπεδα και τρίχες. Όλοι έχουμε αναπτύξει διάφορες θεωρίες όσο είμαστε υγιείς. ‘Οταν χτυπήσει την δική μας πόρτα όμωςη ασθένεια και η απόγνωση, για όλα είμαστε ικανοί. Και υγιές είναι αυτό. Και με συμφέρει να το βλέπω έτσι.

Στο θέμα μας λοιπόν.

Ανάμεσα στα διάφορα που άκουσα και διάβασα ήταν η ιστορία της Μαρίζ Πιός. Καθηγήτρια γυμναστικής και πρώην μέλος της Γαλλικής Εθνικής ομάδας στη γυμναστική, διαγνώστηκε με πολλαπλή σκλήρυνση στα 50 της. Ελλείψει φαρμακευτικής αγωγής λοιπόν, αποφάσισε να δοκιμάσει τη μελισσοθεραπεία. H Πιός ξεκίνησε καταναλώνοντας προϊόντα μέλισσας, δηλαδή πρόπολη και μέλι και στη συνέχεια ξεκίνησε να παίρνει το δηλητήριο της μέλισσας. Άρχισε με ένα μόνο τσίμπημα και σε βάθος χρόνου έφτασε τα 35. Σε ημερίσια βάση, αλλά όχι κάθε μέρα. Η Πιός υποστηρίζει οτι θεραπεύτηκε. Και έγραψε κι ένα βιβλίο σχετικά το οποίο μπορείτε να βρείτε στο Amazon.

Εμένα το ταξίδι μου στη μελισσοθεραπεία ξεκίνησε απροσδόκητα, όπως τα περισσότερα ωραία πράγματα σε αυτή τη ζωή. ΄Ενας γνωστός, φίλος φίλης, που είχε δοκιμάσει ο ίδιος (για άλλη πάθηση και όχι αυτοάνοσο) μου είχε ανοίξει μια σχετική κουβέντα, σε στυλ «έχεις ακούσει αυτό»; Το είχαμε συζητήσει τότε εγκυκλοπαιδικά, και το είχαμε αφήσει πίσω μας.

Δυο χρόνια αργότερα, κι ενώ αυτός ο φίλος μου χτυπούσε ένα ακόμη μικρό tattoo (έτσι είχαμε γνωριστεί και την πρώτη φορά), ξανανοίξαμε την κουβέντα για τις μέλισσες. Είχε πάρει μελίσσι στο σπίτι και μου πρότεινε να δοκιμάζαμε. Ούτε εκείνος ήταν επαγγελματίας, ούτε εγώ. Η σχέση μας δεν ήταν «συναλλακτική». Εγώ στα μάτια του είδα έναν άνθρωπο με καθαρή ματιά και γνήσια πρόθεση να βοηθήσει. Έβαλα λοιπόν στην τσάντα μου μια ένεση αδρεναλίνης – γιατί ίσως και να ήμουν αλλεργική, δε με είχε ξανατσιμπήσει μέλισσα ποτέ – και έτσι ξεκινήσαμε.

Ο Ιπποκράτης λέει, πίστευε οτι το τσίμπημα της μέλισσας ήταν ευεργετικό σε παθήσεις όπως η ρευματοειδής αθρίτιδα. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται οτι το τσίμπημα της μέλισσας ανακουφίζει από τον πόνο που προκαλείται από μυικούς τραυματισμούς. Το δηλητήριο της μέλισσας αποτελεί το αμυντικό της σύστημα. Αποτελείται από δύο μέρη, ένα όξινο και ένα αλκαλικό, τα οποία αναμιγνύονται κατά τη στιγμή του τσιμπήματος και εισέρχονται στο σώμα. Η τάση του δηλητηρίου επηρεάζεται ως προς την αλκαλικότητα όταν η μέλισσα τρέφεται από
μελιτώματα χυμών δέντρων (έλατο, πεύκο) ή τείνει προς την οξύτητα όταν τρέφεται κυρίως από άνθη.

Ξεκινήσαμε κι εμείς διστακτικά. Εκείνος τις έπιανε με μια λαβίδα, τις τοποθετούσε επάνω στο σημείο που θέλαμε να τσιμπήσουν, κι εκείνες έκαναν αυτό που έπρεπε. Να σας πω οτι οι νεαρές μέλισσες τσιμπούν πολύ πιο άσχημα από τις μεγαλύτερες. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Εγώ δεν το ήξερα. Στις μέλισσες ισχύει το αντίθετο από την γριά κότα με το ζουμί. Αφού λοιπόν δεν ήμουν αλλεργική, ξεκινήσαμε διστακτικά με 5-7 τσιμπήματα. Η συχνότητα ήταν περίπου κάθε 2 ημέρες. Μια μέρα το τερματίσαμε. Κάναμε γύρω στα 30 (κάτι λιγότερο). Εκείνη τη μέρα τα χρειάστηκα.
Σταδιακά, καθώς οδηγούσα να φτάσω προς το σπίτι, άρχισα να νιώθω ένα γενικευμένο μούδιασμα. ‘Οταν πια πάρκαρα απ’ έξω, μου ήταν αδύνατον να κινηθώ άλλο. Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου, ο οποίος με κουβάλησε μέχρι το σπίτι στα χέρια. Ανέβασα 39+ πυρετό και νόμιζα οτι σβήνω, χάνομαι... και με τη σκέψη – μα πόσο ηλίθια είσαι – ό,τι χειρότερο....

Την άλλη μέρα το πρωί ήμουν μια χαρά. Μου είχε μείνει μόνο το οίδημα (ή μάλλον τα οιδήματα) και η φαγούρα... απερίγραπτη. Εννοείται πως ξαναπήγα. Είχα πει οτι θα δώσω τουλάχιστον ένα 6μηνο για να μπορέσω να αξιολογήσω. Το κάνω αυτό γενικά. Με ό,τι αποφασίζω να δοκιμάσω.

Το δηλητήριο της μέλισσας έχει τις παρακάτω δράσεις (από το melissokomianet.gr):

• Έχει εξαιρετικά ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση ενώ παράλληλα ρυθμίζει και ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα.
• Το δηλητήριο της μέλισσας είναι 60 φορές πιο δραστικό από τη κορτιζόνη, σε διάφορες παθήσεις.
• Βελτιώνει τη κυκλοφορία του αίματος και ενισχύει την αντοχή του οργανισμού σε μεγάλο βαθμό.
• Έχει αντιοξειδωτική, αντιγηραντική, ισχυρά αναλγητική και αντιβακτηριδιακη δράση.
• Βοηθά στην χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και στο άσθμα.
• Τα τσιμπήματα του δηλητηρίου της μέλισσας γύρω από μια δερματική ουλή βοηθούν στο να αποκαταστήσουν το δέρμα.
• Ρυθμίζει την πίεση του αίματος, το καρδιαγγειακό σύστημα, θεραπεύει τις αρρυθμίες, την αρτηριοσκλήρυνση και τις θρομβώσεις των αρτηριών.

Στο 6μηνο εγκατέλειψα. Δεν άντεχα άλλο. Παρόλο που μειώσαμε τσιμπήματα μετά, υπήρχε μια συνεχής δυσφορία, η οποία δεν είχε κάποιο αντίβαρο. Δεν είχα δει δηλαδή κάποια βελτίωση τόσο εμφανή που να θεωρώ οτι αξίζει τον κόπο η ταλαιπωρία που τραβούσα.

Εγώ λοιπόν δεν θεραπεύτηκα, όπως η Μαρίζ. Για αυτό και δεν έγραψα βιβλίο αλλά ένα τόσο δα αρθράκι στο blog. ‘Εμαθα όμως και από αυτό. ‘Εμαθα πως είναι να σε τσιμπάει μέλισσα. Στην πατούσα, στο κεφάλι, στον αυχένα, στην καρδιά (τα-νταχ!), στην μέση, στα πόδια... ολούθε. Είδα από κοντά πως λειτουργεί αυτή η μοναδική ομάδα και κοινωνία των μελισσών. Είναι συγκλονιστικές. Ο μελισσοθεραπευτής μου μιλούσε για εκείνες με τόσο δέος και θαυμασμό που ένιωθα ευγνωμοσύνη που με τσιμπούσαν. Έμαθα οτι στην ζωή μας, θα διασταυρωθούν οι διαδρομές μας με ανθρώπους που θα θέλουν να μας βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα. ‘Ετσι. Αφήστε τους.

Εάν λοιπόν κάποιος, σας προτείνει κάποια στιγμή να κάνετε μελισσοθεραπεία για κάτι που ενδείκνυται, εγώ θα σας πρότεινα να το δοκιμάσετε. Όσο για τη Μαρίζ, η τελευταία μου έρευνα στο διαδύκτιο δε μου έβγαλε κανένα πρόσφατο αποτέλεσμα. Ελπίζω να πίνει τα κρασιά της σε κάποιο Chateau του Λίγηρα και να κάνει τα μπάνια της στις παραλίες της Νορμανδίας απαλαγμένη από οποιοδήποτε νόσημα.

 Photo credits: Photo by Magda Ehlers from Pexels