Λευκή Πετσέτα
‘Ολοι έχουμε ακούσει την έκφραση «έριξε λευκή πετσέτα». Προέρχεται από τον χώρο της πυγμαχίας και καθιερώθηκε γύρω στο 1913. Όταν ένας πυγμάχος βρεθεί στριμωγμένος στη γωνία του και τρώει ατελείωτο ξύλο, σε σημείο που μπορεί αυτό να αποβεί επικίνδυνο για την υγεία του ή ακόμη και για την ίδια του τη ζωή ο προπονητής του, είναι αυτός που παίρνει την απόφαση να ρίξει την λευκή πετσέτα στο ρινγκ για να τον προστατεύσει ή να του σώσει τη ζωή. Κάποιος απ’ έξω δηλαδή... που ούτε τρώει, ούτε ρίχνει. Παρατηρεί.
Το πρόβλημα με τις αυτοάνοσες παθήσεις είναι ότι είσαι συνεχώς σε αυτή τη φάση. Τρως-ρίχνεις, πέφτεις-σηκώνεσαι, τραβάς-σπρώχνεις, και η ζωή, με κάποιο τρόπο, συνεχίζεται. Μπορώ να θυμηθώ αμέτρητες φορές που με βασανίζει αυτή η άρνηση παραδοχής και παράδοσης. Ποιο το νόημα, αναρωτιέμαι πολλές φορές, να παραμείνω περιπατητική; Αφού κάθε φορά που προσπαθώ να βαδίσω από το σημείο Α στο σημείο Β συμβαίνουν τα παρακάτω:
- Φοβάμαι ότι θα πέσω (και κάποιες φορές θα πέσω πράγματι).
- Χρειάζομαι βοήθεια και υποστήριξη από κάποιον άνθρωπο ή κάποιο εργαλείο (μπαστούνι-α, rollator).
- Το γόνατό μου που κάνει υπερέκταση με πονάει.
- Χαλιέμαι και βρίζω.
- Δεν το χαίρομαι. Μα καθόλου.
Δεν θα ήταν πιο απλό, ωραίο και ξεκούραστο για όλους (και κυρίως για εμένα), να πήγαινα από το σημείο Α στο σημείο Β, τσουλώντας; Τι σημαίνει αυτό για εμένα; Οτι είμαι φυγόπονη; Οτι βαριέμαι; Ότι ρίχνω «λευκή πετσέτα» και παραδίνομαι στην αδυναμία μου; Αφού ακόμη μπορώ. ΄Εστω κι έτσι. Γιατί δεν συνεχίζω να προσπαθώ; Ποιο ακριβώς είναι το σημείο που θα πρέπει να παραδοθώ χωρίς όμως να νιώθω ηττημένη; Ποια είναι η σωστή στιγμή που πρέπει να ρίξω αυτή τη ρημαδοπετσέτα; Μήπως την ρίξω νωρίς και δεν προσπαθήσω αρκετά; Μήπως αργήσω πολύ και δεν έχει πια νόημα;
Αυτή η ισορροπία μεταξύ της παραδοχής και της παράδοσης είναι εξαντλητική, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Τόσο για εμάς, όσο και για τους αγαπημένους μας. Πέφτουμε πολλές φορές, άθελά μας ίσως, στην παγίδα της άρνησης. Υπάρχει μια λέξη στα σανσκριτικά για αυτούς που ζουν στα σύνορα. Τους λένε Antevasin και σημαίνει αυτοί που ζουν ανάμεσα. Ανάμεσα σε αυτά που θα ήθελαν και αυτά που μπορούν. ‘Ετσι κι εμείς με τα αυτοάνοσα. Ανήκουμε στην φυλή των Antevasin.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο για εμένα να παραδεχτώ και να αποδεχτώ την αδυναμία της βάδισης χωρίς να νιώθω ότι παραδόθηκα. Είναι όμως δυσκολότερο όταν το κάνουν οι άλλοι για εμένα. Όταν παίρνουν οι άλλοι την απόφαση γιατί εγώ δυσκολεύομαι να την πάρω, καθυστερώ, δεν την παίρνω και τελικά μπορεί αυτό να οδηγήσει σε μια παρατεταμένη ταλαιπωρία και ίσως και σε έναν σοβαρό τραυματισμό. Έχω την τύχη να ζω και να κινούμαι (θα μπορούσε και να τελειώσει εδώ αυτή η πρόταση), σε ένα εξαιρετικά υποστηρικτικό περιβάλλον. Συχνά πυκνά λοιπόν, σκοντάφτω επάνω σε λευκές πετσέτες. Μου τις πετούν αυτοί που με αγαπούν για να συνεχίσω να είμαι εδώ κοντά τους και γιατί θέλουν να με φροντίσουν. Κάποιες φορές τις πιάνω με νεύρα και τους τις πετάω πίσω γιατί δεν είμαι έτοιμη να καταθέσω τα όπλα και κάποιες άλλες φορές, τις βλέπω με ευγνωμοσύνη και τις αρπάζω με ανακούφιση. Το σημαντικό όμως είναι να μάθω να τις αγαπάω αυτές τις λευκές πετσέτες. Και να τις χρησιμοποιώ.
Να τις μαζεύετε τις λευκές πετσέτες σας. Να τις αγαπάτε. Είναι η προίκα σας. Είναι τα παράσημά σας για την καθόλου εύκολη,όμως αξιοθαύμαστη, μοναδική και κυρίως προσωπική πορεία που διαγράφετε σε αυτή τη ζωή.
Photo by Musa Ortaç from Pexels
