Καλλιστεία

Πολλές φορές, ο διάλογος με ένα παιδί, σου δίνει την ευκαιρία να απλοποιήσεις την σκέψη σου και την πραγματικότητα σου. Για τα παιδιά, όλα γίνονται για αυτό και πιστεύουν στα παραμύθια και για αυτό είναι ευτυχισμένα με τα απλά πράγματα...

Ο παρακάτω διάλογος με την κόρη μου (Τ) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θετικής σκέψης. Το καλύτερο είναι ότι συνήθως αυτοί οι διάλογοι, γίνονται την ώρα που την βάζω για ύπνο. Γιατί τα παιδιά ξέρουν, ότι είναι σημαντικό να πέφτεις για ύπνο κάνοντας θετικές σκέψεις.

Τ: Μαμά, έχεις σκεφτεί να πας ποτέ σε καλλιστεία;

Ο: Τώρα ;;;;

Τ: Τώρα.

Ο: Ε όχι. Είμαι πια λίγο μεγάλη για καλλιστεία (μόνο αυτό με σταματάει....)

Τ: Δεν το νομίζω...

Ο: ......

Τ: Τέλος πάντων... θα ήθελες να πας τώρα αν υπήρχαν;

Ο: Δεν μπορώ γλυκιά μου. Πως θα περπατήσω στην πασαρέλα;

Τ: Τέλεια θα περπατήσεις... θα πηγαίνεις και πιο αργά και θα έχεις και πιο πολύ χρόνο... και θα έχεις και το μπαστούνι σου και θα πηγαίνεις αργά και αριστοκρατικά...

Ο: ....

Τ: Και άμα σε πειράξει και κανένας και σε κοροϊδέψει του ρίχνεις και μια με το μπαστούνι κατακέφαλα...

Ο: (Παιδί μου. Ξεκάθαρα)

Τ: Τέλος πάντων. Σκέψου το.

Ο: Εντάξει. Θα το σκεφτώ. Καληνύχτα.

Τ: Καληνύχτα μαμά.

Την ώρα που εγώ λοιπόν νομίζω ότι το παιδί μου νιώθει άβολα που βαδίζω με μπαστούνι, γιατί πάω αργά και καμία φορά πέφτω, αυτή σκέφτεται να με στείλει στα καλλιστεία... που θα περπατάω τέλεια, αργά και αριστοκρατικά.

Έφυγα από το δωμάτιό της εκείνο το βράδυ με ένα πλατύ χαμόγελο. Όχι γιατί θα πήγαινα στα καλλιστεία. Αλλά γιατί διάολε, σκέφτηκα, είσαι πολύ παλιοτυχεράκιας. Αυτό το μικρό θαυματουργό κοριτσάκι, σου δείχνει συνεχώς τον δρόμο προς την ευτυχία κι εσύ της λες βλακείες για μπαστούνια και ηλικίες αντί να την αφήσεις να σε οδηγήσει στον υπέροχο κόσμο της.

Για τα παιδιά μας είμαστε πάντοτε οι ομορφότερες, εξυπνότερες, τελειότερες μαμάδες του κόσμου. Ακριβώς δηλαδή, όπως είναι για εμάς τα παιδιά μας. Δεν έχει σημασία αν σκοντάφτουμε, αν περπατάμε, αν τσουλάμε ή ρολάρουμε. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το «πως» το κάνουμε. ‘Οχι με το «ποιες» είμαστε. Για το «πως» υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι. Το «ποιος» όμως, είναι μοναδικό.

Κάθε φορά λοιπόν που νομίζετε οτι δεν είστε αρκετές, που νιώθετε να λυγίζετε, να θέλετε να τα παρατήσετε, κρατήστε τρυφερά αυτό το μικρό χεράκι τους και αφήστε τα να σας οδηγήσουν εκείνα στον κόσμο που βλέπουν και οραματίζονται. Στον κόσμο της απλότητας όπου τα θαύματα κρύβονται παντού και όλα μπορούν να συμβούν. Έστω και στον ύπνο μας.

Photo by cottonbro from Pexels