Λερναία ‘Υδρα

Στο άρθρο μου με τίτλο «Η διάγνωση», έγραψα οτι πρέπει να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πείσει οτι το ισοζύγιο είναι αρνητικό.  Πρέπει να γίνουμε Λερναία ‘Υδρα.  Για κάθε καινούριο περιορισμό που μας επιβάλλει η πάθηση, να βρίσκουμε δύο καινούργιες δραστηριότητες.  Θα σας πω λοιπόν για την δική μου Λερναία ΄Υδρα.  Ή μάλλον, για ένα από τα κεφάλια της.

Ο αθλητισμός, ευτυχώς για εμένα, ήταν μέρος της ζωής μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.  Ενόργανη, κολύμβηση και ποδηλασία, ήταν τα τρία αθλήματα που έκανα σε επίπεδο πρωταθλητισμού.  Με αυτή τη σειρά.  ΄Οχι ταυτόχρονα.  Σταμάτησα να κάνω ποδηλασία αφού πρώτα είχα βγεί από τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας χωρίς παρατράγουδα.  Ξέρετε, ένα από τα σημαντικότερα οφέλη του αθλητισμού στη ζωή των παιδιών, είναι η ομαλότερη «διάσχιση του teen-bay».  Κρατήστε το αυτό όσοι έχετε παιδιά και θα με θυμηθείτε.  Θα είναι δύσκολο γιατί οι υποχρεώσεις των εφήβων πια είναι παρόμοιες με ενός διευθύνοντος συμβούλου αλλά, γίνεται.

Επιστροφή στα δικά μου τώρα.  Σαν ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας, στα 40+ είχα αποδεχθεί οτι δεν θα μπορέσω να ασχοληθώ με την ενόργανη ξανά, και δε με πείραζε και πολύ.  Είχα σχεδόν αποθεχθεί οτι δεν θα κολυμπάω πια πρόσθιο, που ήταν το στυλ μου όσο ήμουν κολυμβήτρια.  Ήμουν ευχαριστημένη που επέπλεα και κολυμπούσα ελεύθερο, έστω και με ένα πόδι.

‘Ενα από τα σημαντικότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι η ικανότητά σου να προσαρμόζεσαι.  Είναι πια μάλιστα και ένας από τους δείκτες νοημοσύνης που μετρώνται, μαζί με το IQ (δείκτης ευφυίας) και το EQ (συναισθηματική νοημοσύνη), τώρα έχουμε και το AQ (δείκτης προσαρμοστικότητας).  Όταν λοιπόν επιχείρησα να ανέβω σε ποδήλατο μετά την διάγνωση και μετά από ένα πολύ κακό διάστρεμμα από το οποίο μάλλον ποτέ δεν επανήλθα πλήρως, βίωσα την απόλυτη φρίκη.  Δεν ξέρω αν έχετε αισθανθεί ποτέ καθώς προσπαθείτε να κάνετε μια καινούρια κίνηση ή άσκηση οτι σας λείπουν κάποιες μυικές ομάδες από το σώμα σας.  Ή κάποιες συνάψεις από τον εγκέφαλό σας.  Εγώ πάντως, έτσι αισθάνθηκα όταν ανέβηκα.  Αυτή η σφαλιάρα ήταν πολύ δυνατή.  Κι έτσουζε.  Τα προβλήματα ήταν πολλά.  Τα μεγαλύτερα όμως ήταν:

• Ήμουν πια ανισόρροπη (κυριολεκτικά, αν και οι κακές γλώσσες λένε οτι είμαι και μεταφορικά).
• Το αριστερό μου πόδι δεν συνεργαζόταν πια.  Έκανε μυϊκό σπασμό στην ποδοκνημική και δεν μπορούσε να μείνει επάνω στο πετάλι αν δεν ήταν δεμένο.  Κοινώς, ξαφνικά τέντωνε και δεν μπορούσα να το φέρω σε κάμψη.
• Το αριστερό μου πόδι δεν είχε την δύναμη να λυγίσει προς τα επάνω, κοινώς έχανε τη μισή στροφή της πεταλιάς.
• Δεν μπορούσα να στηριχτώ στο αριστερό μου πόδι και να περάσω το δεξί για να καβαλήσω το ποδήλατο.

Η ιδέα οτι θα μπορέσω να ξανανέβω σε ποδήλατο απομακρυνόταν μέρα τη μέρα.  Δεν ξέρω τι σχέση έχετε με το ποδήλατο και αν μπορώ να σας μεταφέρω τη μαγεία του.  Σίγουρα όμως, δεν είναι τυχαίο οτι λένε οτι δεν ξεχνιέται ποτέ.  Ακόμη και για εμένα που θεωρητικά δεν μπορούσα να ανέβω, το συναίσθημα ήταν εκεί και με τραβούσε, με παρακινούσε να ανέβω.

Είναι η αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει.  Ο αέρας που σου φυσάει το πρόσωπο, καθώς κάνεις πετάλι και νιώθεις το ποδήλατό σου σαν προέκταση του εαυτού σου.  Είναι τα μέρη που μπορείς να πας.  Τα χρώματα.  Οι μυρωδιές.  Οι παρέες.  Αλλά και οι μοναχικές βόλτες, που το μυαλό σου γυρίζει με διπλάσιο στροφάρισμα απ΄οτι τα πόδια σου.  Είναι η αναμέτρηση με τον εαυτό σου.  Η συμφιλίωση με το μέσα σου.  Η ισορροπία που καλείσαι να επιδείξεις εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.  Η ευκαιρία και το κίνητρο να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.  Κάθε φορά από λίγο.  Το ποδήλατο είναι έρωτας.

Πέρασαν περίπου 5 χρόνια και είχα πια ξεγράψει το ενδεχόμενο να ξανανέβω σε ποδήλατο.  Υπό τις οδηγίες του φυσικοθεραπευτή, ο οποίος ήταν και ο ίδιος ποδηλάτης και είχε αντιληφθεί σε απόλυτο βαθμό τη σημασία του ψυχολογικού παράγοντα στην σκλήρυνση (και όχι μόνο στη σκλήρυνση), αγόρασα για το σπίτι ένα ποδήλατο spinning το οποίο έχει την ιδιότητα να μην έχει καθόλου «νεκρά» στα πετάλια του, καθώς γυρνούν με το βάρος του τροχού.  Στην αρχή με γκρίνια, μουρμούρα και αναποδιά, στην πορεία με κέφι και αίσθημα ικανοποίησης, τα πόδια μου άρχισαν να στροφάρουν ξανά.  Τα 10 λεπτά έγιναν 60, τα 5 χιλιόμετρα έγιναν 22.  Μετά από 6 μήνες και 1.000 χιλιόμετρα στο spin bike, δοκιμάσαμε πάλι στατικό ποδήλατο και... η στροφή ήρθε, ΟΛΟΚΛΗΡΗ και κυρίως έφερε κι άλλες μαζί της.  Ήθελα να κλάψω.  Δεν το πίστευα.  .  Μικρές νίκες, μεγάλες στιγμές.

Μετά βρέθηκε στον δρόμο μου το τάντεμ.  Για όσους δεν γνωρίζετε, το τάντεμ είναι το διπλό ποδήλατο.  Ο φυσικοθεραπευτής είχε ένα δικό του και μου είχε πει οτι την άνοιξη θα με έβγαζε να κάνουμε ποδήλατο.  Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω οτι ήταν ο τρόπος του να με κινητοποιήσει.  Να μου δώσει έναν στόχο για να προσπαθήσω περισσότερο.  Και να που δούλεψε.  Το φθινόπωρο ξεκινήσαμε και την άνοιξη, πήρε το ρίσκο να με ανεβάσει.  Κι ένας καινούργιος - αλλά και γνώριμος ταυτόχρονα - κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου.  Και εντάξει, δεν ήμουν πια τόσο γρήγορη (για την ώρα).  Δεν μπορούσα να κάνω ορθοπέταλο (για την ώρα).  Δεν μπορούσα να διανύσω μεγάλες αποστάσεις (για την ώρα).  Χρειαζόμουν βοήθεια για να ανέβω και να κατέβω από το ποδήλατο κι εννοείται οτι τα πόδια μου έπρεπε να είναι κουμπωμένα στα πετάλια (μάλλον για λίγη περισσότερη ώρα).  ΄Ομως...  Η αίσθηση της ελευθερίας ήταν ακριβώς ή ίδια.  Ο αέρας στο πρόσωπο.  Τα αγαπημένα μυγάκια (!!!).  Οι μυρωδιές στη φύση.  Δίπλα στην θάλασσα ή και όχι.  Στιγμές ευτυχίας.  Στιγμές ισορροπίας.  Πολύτιμες στιγμές ευτυχίας.  Μικρές νίκες, μεγάλες στιγμές.

Ένα χρόνο αργότερα παρήγγειλα το δικό μου τάντεμ.  Αυτή η φωτογραφία έχει τραβηχτεί την ώρα της πρώτης βόλτας με το OSSOM.  Έτσι το ονόμασα.  Μετά ήρθε η ιδέα για το blog.  Για εμένα βέβαια, το OSSOM είναι μια ψυχική κατάσταση.  Δεν είναι ούτε το blog ούτε το τάντεμ από μόνα τους.  Είναι αυτό που βλέπετε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ακριβώς εδώ.

Δεν ξέρω αν το έχετε δοκιμάσει ποτέ.  Σας προτείνω όμως ανεπιφύλακτα, αν οι λόγοι που έχετε στερηθεί το ποδήλατο, είναι λόγοι παρόμοιοι με τους δικούς μου, σκεφτείτε σοβαρά την λύση του τάντεμ.  Για εσάς πάλι που δεν έχετε λόγους υγείας, θα σας πρότεινα να το δοκιμάσετε κι εσείς.

Ελπίζω οτι κάποια μέρα, θα κάνω μια Σπαρτακιάδα με το τάντεμ.  Οι περισότεροι με θεωρούν τρελή που το λέω και που το φαντάζομαι.  Ευτυχώς όχι όλοι.  Και ευτυχώς υπάρχουν οι σωστοί αλλά προπάντων οργανωμένοι τρελοί που με μεγάλη χαρά θα το επιχειρήσουν μαζί μου.

Εμένα αυτό είναι ένα από τα κεφάλια της Λερναίας ‘Υδρας μου.  Βρείτε επειγόντως τα δικά σας.  Σώζουν ζωές και κυρίως ψυχές...